Die zin zeg ik zo vaak! En dus ook nu, zo in de teamkamer op school. Al zit ons kleinste ventje inmiddels op school, hij blijft mijn kleine ventje. Mijn kleinste. Met zijn stekeltjes en zijn lieve gezicht. Nog zo onbevangen staat hij in de wereld. Zo mooi om te zien. Maar dat is precies de reden dat hij mijn kleine ventje blijft. De wereld daarbuiten is soms zo hard en verdrietig. Daar wil ik hem zo graag tegen beschermen.
Na Mees zijn geboorte en overlijden ben ik een leeuwin geworden voor mijn kinderen. Kom er niet aan! Alles wat ik in me heb zal ze beschermen.
Dat kleine ventje werd geboren en twee weken later ging de wereld op slot. Een bizar iets wat dat gevoel alleen maar sterker maakte. Ik vroeg me zo enorm vaak af in wat voor wereld dat kleine ventje geboren was en wat de toekomst zou brengen.
Er kwamen zoveel momenten dat ik dat kleine mannetje en ook ons meisje moest beschermen. Of in ieder geval het gevoel had dat dit moest. Als dat kleine mannetje weer alleen over het schoolplein liep met de ziel onder zijn arm, bracht ik hem nog even een knuffel. En als ik zag dat ons meisje overprikkeld was dan kreeg zij ook die stevige knuffel die haar even kon helpen om weer door te kunnen. Met daarbij natuurlijk de woorden dat ik er ben als het nodig is en weet dat ze het kan.
Ooit moeten ze het beide alleen gaan doen, maar nu nog niet. Ik ga even naar dat kleine ventje voor een dikke knuffel. Hij zit nog alleen aan de tafel terwijl de andere kinderen al spelen. De wereld is zo groots en overweldigend. Ik fluister in zijn oor dat hij ook zo lekker kan gaan spelen. Dan toch nog een knuffel en dan loop ik terug naar de teamkamer. Uiteraard nog met een handkus.
Als ik met een zucht weer binnen kom zegt een collega: “Dit blijft volgens mij altijd jouw kleine mannetje!” Ik lach en knik. Dat denk ik ook!
Mama van een sterretje 