De vlaggetjes hangen en een deel is voorbereid, maar wat ik nu toch voor me zie laat niet zien dat hier over een paar uur een verjaardag gevierd zal gaan worden. Ik zie twee kinderen onderuitgezakt onder een kleedje televisie kijken. Ze hebben ieder een bordje met daarop een cracker met hagelslag. Nou dan kun je misschien ook wel visualiseren hoe het kleedje, de bank, het vloerkleed en het kleine tafeltje eruit zien. Je verjaardag vieren is hard werken zei ik wel eens, maar dat gevoel bekruipt me nu ook. Dus…
Maar goed met enige aanwijzing en misschien een klein beetje tijdsdruk komen deze twee schatjes nu toch in beweging en gaan ze aan de slag met opruimen en aankleden. Ons meisje wil zelfs erg graag helpen. Dat is toch helemaal top. Maar ik wil toch na het aankleden eerst de traditionele verjaardagsfoto gaan maken. Altijd leuk en altijd garantie voor ongein.
De jaarlijkse foto introduceerde ik na de geboorte van ons meisje. Een foto met de kids. Zo had ik er ieder jaar in ieder geval één.
Ook na de geboorte en het overlijden van Mees ging ik hiermee door. Soms door middel van een zichtbare ster, maar meestal deed ik de vlinderketting om. Zo was hij er symbolisch bij en stond hij ook op de foto. Al zette ik er in de nabewerking ook wel eens een sterretje in. Maar ik bleef doorgaan met deze foto. Natuurlijk ook toen ons kleinste ventje werd geboren.
Dit jaar is de uitdaging dat mijn wederhelft er niet is. De zelfontspanner op mijn telefoon moet even opgezocht worden en ingesteld. Maar dan kunnen we beginnen.
De eerste foto is meteen mis. Hahah dit wordt een uitdaging zie ik al. De kinderen vinden het interessant en gaan me helpen. Nog een misser… De ongein begint. Een gekke bek of een tong die wordt uitgestoken. Maar we gaan volhouden! De foto zal er komen en het is er vast weer één die heel gedenkwaardig is.
Mama van een sterretje 