Mama van een sterretje

We hebben haast, want we moeten met de trein mee. Ik voel al een beetje van die ‘Home alone’ vibes. Dat wordt straks rennen richting de trein. Maar we kunnen nog niet weg. De jaarlijkse foto voor de kerstboom hebben we nog niet gemaakt. En dit is het enige moment dat dit nog kan, want onze kids blijven bij oma en opa ver weg logeren.

Terwijl mijn wederhelft heen en weer rent met koffers en een rugtas ren ik naar boven om Mees te halen. Die kan natuurlijk niet ontbreken. Ik roep nog naar ons meisje en kleinste ventje dat ze hun schoenen aan moeten doen en alvast bij de kerstboom moeten gaan staan.

---

Eerst Sinterklaas en daarna gaan we zo door richting Kerst. Met Sinterklaas zorgde ik er dit jaar ook weer voor dat Mees ook onderdeel is van alles rondom deze feestelijke dagen.

Met Kerst heb ik al een aantal momenten gehad dat ik ervoor zorgde dat Mees erbij betrokken werd. Zo had ik dit jaar ook weer een creatieve manier bedacht om Mees als afzender op de kaart te zetten. Dat deed ik al jaren en zo ging dat dit jaar ook weer. Mooi was dit jaar hoe ons meisje en ons kleinste ventje hun namen erbij schreven. Er was alle ruimte voor hen om hun naam op de kaart te schrijven, maar ze kozen er beide voor om hun namen bij Mees te schrijven. Dat vond ik zo’n mooi gezicht. De kaart zelf werd er een beetje gek door, omdat er ineens wel erg veel witte ruimte was. Mij maakte dat niet uit. Ik vond het alleen maar mooi! De kerstkaart was gewoon namens iedereen!

---

De rust die onze kerstkaarten uitstraalden lijken wel erg ver weg in vergelijking met de stress die op dit moment in ons huis voelbaar is.

Ik ren de trap weer af met de ster van Mees in mijn hand. De kids die staan met hun schoenen aan bij de boom. Mijn wederhelft gooit nog een rugzak de gang in en pakt een stoel. Zijn telefoon gaat erop en hij stelt hem in. Allemaal lachen! Nog twee pogingen. Klaar!

En door… jassen aan, ster van Mees in een tas (je weet maar nooit) en rennen! Zoals de familie van ‘Home Alone’ ook deed voor hun vliegtuig rennen wij met de jassen nog open richting de trein!

Kerstfeest. Dagen met elkaar en met elkaar in verbinding staan. Samen eten, samen spelletjes doen en wij kopen als gezin cadeautjes voor elkaar. Terwijl ik nadenk over het schrijven van een mooi momentje komt er een gedicht voorbij in mijn socials.

---

Gisteravond was het Kerstavond. We hadden de tafel gedekt om met elkaar kleine pizza’s te bakken en onder de boom stond een mand met cadeautjes. Zoals ieder jaar had iedereen voor elkaar iets gekocht of gemaakt.

Terwijl we pizza’s bakten gaven we elkaar onze zorgvuldig uitgezochte cadeaus. Eerst een dikke knuffel en daarna uitpakken. Geen lijstjes of wensen, maar echt zelf bedacht en gekocht. Dan komt er zoveel liefde vrij. Wat kennen we elkaar goed en wat kunnen we mooie cadeaus voor elkaar kopen. De dankbaarheid van iedereen was ook zo mooi om te zien.

Maar zoals het gedichtje beschrijft is de scheidslijn dun. Ik voelde ook deze avond het gemis. Een klein jongetje ontbrak. Maar een moeder vergeet nooit haar kind. Dus had ik in de voorbereidingen ook een cadeautje voor Mees gekocht en in de mand gedaan. Een beeldje van een Engeltje. Eerst voor op zijn kast of voor in zijn boom. En wie weet ooit voor in de kerstboom. Een engeltje van teer porselein. Zo lief. Uiteraard uitgepakt door zijn grote zus en kleine broer. Dat zoete fijne moment waar toch altijd een laagje gemis onder zit. Dat engeltje werd door ons meisje met zorg op Mees zijn kast gezet. Een verstild moment tussen alle gezelligheid door.

---

Precies dit soort kleine momenten maken Kerst wat Kerst is. De liefde voor elkaar. Het samenzijn met elkaar. Samenzijn en missen is precies wat Kerst voor mij is. Twee gezichten tijdens Kerst. Niet voor iedereen te zien, maar altijd in alle hevigheid aanwezig.

Voor iedereen fijne dagen gewenst. Voor degenen die gemis ervaren deze dagen, weet dat dit er mag zijn!

Een pakketje dat ik niet heb besteld. Zou dit al mijn gewonnen illustratie zijn? Dat is snel! Met heel veel voorzichtigheid maak ik het pakje open. In het pakje zit een envelop. Ik vraag me af hoe groot het is en wat ik nou eigenlijk gewonnen heb.

---

Toeval is niet iets waar ik in geloof. Sinds Mees over ons waakt als ster gebeuren de dingen ons met een reden. Tenminste dat denk ik. Zo zien we vlinders op mooie momenten en zijn er bijvoorbeeld ontmoetingen die tot bijzonder contact leiden.

Een concreet voorbeeld is bijvoorbeeld de studie die ik nu doe. Ik wist niet welke studie ik zou gaan volgen. De functie die ik zo graag wilde vervullen bleek niet voor mij, maar ik mocht wel een opleiding gaan doen. Ik ging naar open dagen en Google werd mijn beste vriend. Maar overal waar ik kwam had ik niet het gevoel dat ik mijn opleiding gevonden had.

En toen was daar een bericht in mijn social media over een ecologische pedagogische opleiding. Het trok mijn aandacht en ik begon te lezen. Open dagen en bezoekjes waren niet meer mogelijk, maar na één belletje wist ik dat dit het was en meldde ik me aan. Niet zoals ik de dingen aanpak. Normaliter zou ik alles tot in de details uitpluizen… Maar nee, ik gaf me op. En daar heb ik geen seconde spijt van gehad. Voel me er zo thuis.

Dit soort momenten waren er voor Mees zijn komst in ons leven niet. Nu wel… Zo ging dat ook met deze winactie. Ik doe nooit mee met een winactie, maar deze kwam voorbij en voelde alsof hij voor mij was. En dat bleek ook zo te zijn! Een illustratie over ons gezin. Wij op de grond en Mees als ster aan de hemel. Zo mooi!

---

Ik maak de envelop open. Er zit een folie over de plaat. Het is met zoveel zorg ingepakt. Hierdoor voelt het nog meer alsof deze illustratie heel bijzonder is. Ik schuif het folie opzij en zie ons gezin.

We kijken naar onze ster, Mees. Zo mooi. Met uiterste voorzichtigheid hou ik de illustratie vast en kijk ik. Zo mooi. Maar ook zo kwetsbaar. Zoals de illustratie ook voelt voor mij. Een mooi lijstje is wat ik moet gaan kopen. Voorzichtig leg ik het folie weer over de afbeelding. Eigenlijk heb ik een soort schilderijtje gewonnen. Heel bijzonder, deze komt op een mooie plek te hangen. Nu ik weet wat ik heb gewonnen ben ik misschien nog wel blijer. Het voelt heel speciaal. En nee toeval bestaat niet.

Ieder jaar staat deze avond in onze agenda. Een avond om met elkaar stil te staan bij de decembermaand en bij alle sterrenkindjes. Ik lig vanochtend nog even lekker in mijn warme bed. Het wordt nog best koud vanavond dus daar moeten we goed op letten bedenk ik me bij mezelf.

---

Eerlijk gezegd was het de afgelopen zes jaar meestal best koud. In de eerste jaren pakten we ons meisje dik in en zat ze lekker warm in de kinderwagen. Later deden we dat ook bij ons kleinste ventje.

De warme thee was de afgelopen jaren ook verwarmend. Al moesten we oppassen dat we daar niet van naar het toilet moesten. Maar bovenal was het verwarmend om tussen al deze gelijkgestemden te staan. Verhalen te horen. De kinderen met elkaar te zien knutselen. De kaarsen aan. Muziek.

De kou verdrong zichzelf de afgelopen jaren naar de achtergrond.

---

Dus goed warm aankleden vanavond en ons laten verwarmen door de ceremonie en de mensen die er vanavond allemaal zijn. We zijn er vanavond allemaal voor onze kindjes. Al deze kindjes zijn vanavond heel aanwezig doordat ze zo gemist worden en dat mag gewoon even zo zijn. Heel fijn. Daarvoor is WereldLichtjesDag. Nu maar eens uit dit warme bedje.

Hilarisch toch ook weer. Eigenlijk is het ieder jaar hetzelfde. Behalve dat het dit jaar gewoon stiekem lijkt te gebeuren. Mees is echt onwijs verwend met sinterklaas. Vooral met lekkernijen. Maar ik zie nu ook papiertjes op zijn kast liggen zonder inhoud. Kan me toch niet voorstellen dat Mees deze chocolademunten zelf heeft opgegeten.

---

Andere jaren vulde de kast van Mees zich ook altijd wel met lekkernijen. In de schoen zat altijd wat te snoepen voor hem en uiteraard kreeg hij een chocoladeletter of iets in die vorm in de zak.

Met elkaar hadden we de afspraak gemaakt dat alles altijd eerst op Mees zijn kast werd gelegd. Dus dat deden ons meisje en kleinste ventje altijd keurig.

Als Sinterklaas dan voorbij was kwam er als vanzelf een moment dat één van de kinderen vroeg of er iets gesnoept mocht worden van Mees zijn kast. En als het niet kwam dan was er vaak in het nieuwe jaar een moment dat ik zelf de chocoladeletter openmaakte en weg smikkelde.

Wat veranderde met de jaren waren de pepernoten die Mees kreeg. Die gingen niet meer op zijn kast. Dat kwam vooral doordat ze dan oud werden en niet meer lekker smaakten. Dan gooiden we ze weg en dat was zonde. Dus de precies gestrooide m van Mees werd meteen opgesnoept.

---

Het lijkt er nu op dat het stiekem opeten van de chocoladeletter door mijzelf voor inspiratie heeft gezorgd bij in ieder geval één van de kinderen. Er is iemand die heerlijk heeft genoten van deze chocolademunt. Denk dat we de rest ook maar moeten gaan verdelen. Dat voelt toch niet iets eerlijker. Al laten we de chocolade letter in de vorm van een hart nog wel even staan! Ben benieuwd of dat dit jaar stiekem gaat lukken.

Zo in de avond zit ik wel eens doelloos op mijn telefoon te scrollen. Gewoon omdat het kan… Zoekend naar mooie momentjes uit de levens van de mensen die ik ken. En zo scrollend kom ik een illustratie tegen van een illustrator die ik nog maar net volg. Ineens bedenk ik me dat ik aan een winactie heb meegedaan. Ik klik op de winactie en zie dat hij gesloten is.

---

Onder het scrollen afgelopen week kwam ik deze illustrator tegen en was ik meteen geraakt door de tekeningen van de post die ik tegenkwam. Prachtige illustraties in blauw tinten met sterren. De illustraties gaven me dat enorme december gevoel. Met dat scrollen zag ik dat dit niet zomaar illustraties waren, maar dat deze illustraties te winnen waren.

Ik scroll nog een keer langs alle illustraties en blijf er bij één hangen. In de blauwe lucht hangt een enorme, mooie en duidelijke ster. Hij schittert. Daaronder zitten op de grond allerlei dieren naar de ster te kijken. Het gaf me meteen het gevoel dat ik altijd had als wij als gezin naar de sterren keken. Zoals iedere vakantie er wel een moment als deze is. Vooral als we in een omgeving zijn zonder veel lichtvervuiling zochten we heerlijk met elkaar naar de meest fonkelende ster. Ook afgelopen zomer was dit het geval. En nog steeds doen we dat. Zeker nu de dagen weer donkerder zijn. We keken de afgelopen tijd in de ochtend en als we in de avond naar huis fietsten naar de sterren.

Eigenlijk is meedoen aan winacties niet zo mijn ding, maar deze illustratie illustreert wat wij doen. Dit zijn wij! Dat deed me in ineens besluiten om toch mee te doen aan de winactie. Dus schreef ik een reactie.

Uiteraard met de hoop dat ik zou gaan winnen.

---

Maar in de post waar ik een reactie heb achtergelaten zie ik niks. Dus kijk ik verder op de tijdlijn. Daar zie ik de illustratie die me zo enorm geraakt had. Ik klik hem aan en kijk naar de tekst.

Daar staat het! Mijn naam! Ik heb gewoon gewonnen! Bizar! Ohnee dit moest zo zijn. Ik geloof nog steeds niet in toeval namelijk. Deze illustratie past bij ons! Dit zijn wij! Ik stuur een DM en kan niet wachten om deze illustratie een mooie plek in ons huis te geven! Soms moet iets gewoon zo zijn.

Zo benieuwd naar dit boek! Vol verwachting klopt mijn hart. Geen idee wat ik ervan moet verwachten, maar vanaf het plaatje en de beschrijving van het internet voelde dit boek als een perfect boek voor bij ons thuis.

---

Een collega had me dit boek als tip gestuurd voor Mees zijn dag, maar toen was dit boek helaas nog niet leverbaar. Voor een boek dat gelinkt is aan de Sinterklaasperiode was dat natuurlijk ook niet gek. Ik moest het toen nog met de beschrijving van het boek doen. Toen ik de beschrijving las herkende ik ons eigen gezin. Het gaat om een overleden broertje en een lieve grote zus die hoopt dat Sinterklaas ook aan haar broertje zou denken.

Nou is dit iets wat ons meisje ook wel heeft, maar vooral omdat wij al vanaf Mees zijn komst hem een plek hebben gegeven bij het sinterklaasfeest. Wij leefden dit eigenlijk voor waardoor zij en later ons kleinste ventje de handelingen zijn gaan overnemen. Het was heel normaal dat er ook een schoen werd gezet voor Mees en het was heel normaal dat er een cadeautje voor Mees in de zak zat. Mees bleef er bij horen.

Nog nooit heb ik de vraag van één van de kids gehad over of Sinterklaas wel een cadeautje had voor Mees. Zij hebben zichzelf nooit afgevraagd of het bijzonder is dat hun overleden broertje een cadeautje krijgt. Maar eigenlijk was dat vanaf dag één bijzonder.

---

Hoe mooi is het dat met dit boek er een uitleg komt waarom die cadeautjes voor Mees er altijd als vanzelfsprekendheid waren! In mooie prenten en met hele zachte mooie woorden wordt uitgelegd dat er een Piet is voor overleden kindjes. Dat Sinterklaas deze kindjes nooit zal vergeten omdat ze een geheel eigen boek hebben waar ze instaan. Een eigen gouden boek! Vooral de woorden ontroeren me.

Mijn wederhelft vraagt of het boek wat is. Zo’n heerlijke praktische vraag. Ik geef aan dat dit een prachtig en passend boek is. Maar hoe gaan we dit boek geven, vragen we ons beiden even af. We weten het natuurlijk wel. Alle drie de namen van de kids gaan op dit boek. Dit is een boek voor ze allemaal! Ben heel blij dat ik het boek toch besteld heb. Vol verwachting klopt mijn hart voor de reacties van morgen.

Toch tranen. Voel ze branden achter mijn ogen. Gek eigenlijk, want ik zit hier met allemaal dames die ik eigenlijk helemaal niet ken. Zoals de schrijfworkshop leidster al zei: Ze moesten eens weten…

Op het eerste gezicht zouden we een vriendinnen groep kunnen zijn. Toch zijn we dat niet. We zijn allemaal moeders die één of meerdere kindjes moeten missen. We hebben elkaar gevonden in het schrijven over dit gemis voor een landelijk platform. Ik schrijf daar dus ook voor. Deze dames ken ik van hun blogs, maar we hebben elkaar nog niet eerder ontmoet. Dit is de eerste keer. En nu zitten we met elkaar te huilen. Te huilen over iets wat we hebben opgeschreven in ons schrift.

---

Dat schrift heb ik een paar dagen geleden toch nog gekocht. Voor deze schrijfworkshop was gevraagd om een schrift en een pen mee te nemen. In eerste instantie dacht ik dat ik wel een ouder schrift en pen had en dat dit wel prima zou zijn.

Maar de afgelopen dagen had ik dat gevoel niet meer. Ik wilde toch graag een schriftje speciaal voor dit moment. Waarom ik dat wilde weet ik niet, maar het zat ineens in mijn hoofd. Ik geloof niet echt meer in toeval, dus dat schriftje zou nog van betekenis zijn. Dat kon niet anders.

Dus heb ik een paar dagen geleden een mooi schrift met bloemen gekocht. Helemaal passend bij mijn gevoel, voor de gelegenheid en speciaal voor een momentje met Mees.

---

En in dat mooie en gebloemde schrift staan nu best verdrietige dingen. We begonnen nog wel wat oppervlakkig, maar dit geschreven tekstje gaat over wat ik het meest ingewikkelde vind in het verdriet op dit moment.

Daar heb ik opgeschreven dat ik het zo verschrikkelijk moeilijk heb gehad en misschien nog wel heb dat in de periode van Mees bijna niemand heeft gevraagd hoe ik me voelde of even Mees zijn naam noemde. Dat voelde en voelt zo enorm eenzaam. Die pijn en het gemis van die vragen en zijn naam heb ik opgeschreven in dat schriftje.

We moesten dit in kleine groepjes aan elkaar voorlezen. Dat heb ik net gedaan en met twee andere dames vloeien de tranen. Ook bij hun moeilijkheden in het verdriet rondom hun levende kinderen en de rouw van hun partner voel ik herkenning. De tranen blijven stromen. Tranen die er al een tijdje zaten, maar die er nu voor zorgen dat mijn schouders zakken. Het voelt bevrijdend. Bijzonder hoe dat zo gebeurt en wat een verbinding ik voel met deze moeders! En iedereen die ons ziet.. die moest eens weten…

Waar sta ik nu eigenlijk naar te kijken?Twee ruzieënde kinderen die ruzie maken over…? Over wie de schoen van Mees mag zetten. Oké. Dat kan natuurlijk ook.

---

Al sinds Mees is geboren en overleden zetten we een schoen voor hem. Het was niet fijn om geen schoen voor Mees te zetten. Alsof hij er niet bij hoorde. Alsof hij nooit bestaan heeft.

De jaren erna werd het een gewoonte of een traditie om ook een schoen voor Mees te zetten. In het begin zette ik er gewoon een schoen bij, maar op een gegeven moment namen de kinderen het over. Als vanzelf kwam er dan een schoen bij te staan. Meestal de schoen van ons kleinste ventje. Een cadeautje kreeg Mees meestal niet, maar wel wat lekkers. Dat kon dan eerst op Mees zijn kast staan en later aten we alles met elkaar op. Zo werd het schoen zetten van Mees ook nog lucratief!

---

Nou en blijkbaar zo lucratief dat er nu ruzie gemaakt moet worden over wiens schoen er voor Mees wordt gezet. Ergens moet ik er ook wel om lachen.

Dan besluit ik dat nu ons meisje haar schoen mag gebruiken om voor Mees te zetten. Ik zie een pruillip bij ons kleinste ventje. Dan leg ik uit dat de vorige keer zijn schoen was gebruikt dus dat nu zijn zus aan de beurt is. De pruillip verdwijnt en ons meisje haalt een extra schoen.

Dan staan alle schoenen en is het tijd voor liedjes. Geen ruzie meer maar een fijne gezelligheid is voelbaar. Sinterklaas kapoentje…

Na het gesprek met ons kleinste ventje vroeg ik mezelf af wat en of ik iets moet doen. Terwijl ik erover aan het nadenken ben, bedenk ik me dat er op de kast van Mees twee boeken liggen. Boeken die mijn wederhelft en ik voor ons meisje en ons kleinste ventje hebben gekocht voor Mees zijn dag. Iets wat we de laatste jaren steeds hebben gedaan.

---

Dit jaar kwam dit plan een beetje last minute. Eigenlijk kochten we pas in de dagen vlak voor Mees zijn dag de boeken. En dat kwam eigenlijk doordat ik er niet eerder bij stil had gestaan en de puf voor had dit jaar.

Maar toen ontstond er toch een probleem. Voorgaande jaren kochten we een prentenboek. Een boek die passend was bij een onderdeel wat we hadden meegemaakt met Mees. Dat was niet altijd makkelijk, maar het was de afgelopen jaren wel gelukt. Dit jaar twijfelde ik over dat prentenboek. Voor ons kleinste ventje zou een prentenboek fantastisch zijn, maar zou dat voor ons meisje ook nog steeds passend zijn? Toch een relevante vraag. Zou zij, als meisje van toen bijna negen jaar, niet meer hebben aan een boek met uitleg over de dood? In de dagen voor 1 november wisten mijn wederhelft en ik niet wat we moesten doen.

Wikken en wegen en toch lukte het ons om te kiezen. Helaas waren we door dit alles uiteindelijk te laat met bestellen. Een boek met informatie over de dood haalden we uiteindelijk bij de boekwinkel en het prentenboek was uiteindelijk te laat binnen met de post. Dit jaar was het wat rommelig, maar het was wel gelukt.

---

Dus nu toch maar eens kijken in dat boek met informatie over de dood. Die zou eigenlijk voor ons meisje zijn, maar ik kijk er nu toch maar even in voor ons kleinste ventje. En dan kom ik toch iets tegen over het bang zijn om dood te gaan. Of ik er echt iets aan heb voor ons kleinste ventje weet ik niet, maar nu ik het boek toch in mijn hand heb kijk ik er eens rustig doorheen. Mooi om dit te bekijken en ik zie veel herkenbaarheid.

Voor nu besluit ik om toch even niets te doen. Ons kleinste ventje geruststellen waar ik kan en veel knuffelen. Rustig zet ik het boek terug bij Mees op zijn kast. Nu ik het boek heb gezien weet ik zeker dat dit boek vast nog van pas gaat komen.