Nou daar zit ik dan in mijn lege nest een beetje jarig te zijn. Nog zo’n bijkomstigheid die eigenlijk helemaal niet zo leuk is sinds ons kleinste ventje op school zit. Hoe kan ik nou jarig zijn zo? Het is toch een beetje gek om zo alleen met mezelf te zijn.
Jarig zijn kan heel fijn zijn. Gezelligheid met taart en visite. Al waren er ook jaren dat ik deze rust heel fijn vond.
In de jaren na de geboorte en het overlijden van Mees en zeker mijn eerste verjaardag erna, was pittig. Natuurlijk vierde ik mijn verjaardag, want mijn nieuwe motto was ‘vieren wat je kunt vieren’. Maar het was nog best pittig om de gezellige gastvrouw uit te hangen en met iedereen te praten. Het lukte wel en ik had een fijne dag, maar wat was ik blij dat iedereen weer naar huis was. Stilte… Klaar.
De jaren erna ging het steeds beter, maar slankte ik mijn verjaardag wel af naar alleen nog met familie. Het was goed zo. Iedereen was welkom om even aan te komen waaien uiteraard. Dat is altijd fijn en prima, maar als het niet gebeurde was het ook goed.
Maar nu zou ik het wel gezellig vinden als er iemand even aan kwam waaien. Ik heb mijn ouders al een appje gestuurd of ze nog een taartje komen eten vanmiddag.
Al schoonmakend ga ik het huis door. Dat moet uiteindelijk toch ook gebeuren! En dan gaat de bel. Een vriendin komt even voor mijn verjaardag! Toeval bestaat niet! Gezellig! Straks de kindjes en een taartje met mijn ouders. Eigenlijk is het prima zo!
Mama van een sterretje 