De stress is in mijn nek en schouder geschoten. Er gebeurt nu zoveel in een korte tijd. Waar doe ik nou goed aan? Ga ik een studie doen? Post-HBO of toch die master? En als het dan die master zou worden, dan heb ik ineens haast met aanvragen. Wat wil ik nou eigenlijk echt? En kan het wel op dit moment in mijn leven?
Voor mijn gevoel heb ik de afgelopen acht jaar gedaan wat een moeder hoorde te doen. Ik was er voor mijn kinderen en voor mijn gezin. Tegelijkertijd bleef ik werken en deed ik mijn best om zowel werk als thuis zo goed mogelijk te regelen. Na de geboorte en het overlijden van Mees werd vooral mijn gezin nog belangrijker.
En ja dat ging niet altijd soepel. Er was altijd wel iets waarvan ik vond dat ik het niet goed genoeg deed. Soms op werk, maar nog vaker thuis. Of dat echt zo was dat kan ik natuurlijk niet zeggen, maar voor mij voelde dat zo.
Iets doen voor mezelf? Dat was er eigenlijk niet bij. Een beetje tv kijken, omdat ik moe was of een beetje scrollen op mijn telefoon. Een hobby? Ik las altijd graag of ging graag winkelen, maar daar had ik de puf niet voor. Al mijn energie ging in mijn werk en vooral in mijn gezin.
Zoals, in mij optiek, een moeder hoorde te doen.
Maar het mag weer. Of eigenlijk kan het weer. Ik ben alweer veel aan het lezen. Zou dit dan het moment zijn of de studie op te gaan pakken die ik al zo lang wil doen? Durf ik dat aan? Is het te regelen op werk? En nog belangrijker… Is dit thuis ook te regelen?
Klinkt gek maar ik doe nooit iets zomaar. Alles is helemaal uitgezocht en anders doe ik iets niet. Tja, dan is het ook niet gek dat het nu in mijn nek en schouder is geschoten. Wist ik maar of ik een studie zou kunnen doen en of het haalbaar zou zijn. Dan zou het toch allemaal veel makkelijker zijn. En wist ik wat ik in deze fase van mijn leven zou mogen en kunnen doen.
Mama van een sterretje 