“Wat staat hier?” Vraagt ons meisje aan mij. We zitten samen het vriendenboekje dat ze heeft gekregen in te vullen. Zo’n gezellig momentje met thee en koekjes aan tafel. Ze probeert de vragen zelf te lezen, maar het lukt niet altijd. Dus ik help een beetje.
We zijn aangekomen bij de broertjes/zusjes. Terwijl ik het voorlees ben ik heel benieuwd wat er nu gaat gebeuren. Dus neem ik rustig een slokje van mijn thee.
Ons meisje was in het verleden wispelturig over dit onderwerp. Toen Mees was geboren en overleden hebben we meteen gezegd dat Mees haar broertje is en altijd zal blijven. Dood of niet, het blijft haar broertje. Ze was een tijd daar ook heel consequent in. Dan vertelde ze aan iedereen vol trots dat ze een dood broertje had. Iets moois, maar het zorgde ook wel eens voor wat ongemakkelijke situaties. Toch was ik hier eigenlijk altijd trots op. Ze deed het fantastisch als grote zus van Mees.
Toen ons kleinste ventje geboren werd veranderde er van alles. Er was ineens een echt broertje. Mees werd zonder pardon ingeruild voor haar levende broertje. Logisch ook wel, maar soms ook wel confronterend. Ik vond het een best lastige fase, want ik hoopte zo dat het anders was.
In de fase erna was ons meisje wat wisselend in haar broertjes. Het was altijd spannend wat ze zou gaan zeggen. Soms kwam er ook ineens een zusje bij. Iets wat dan weer grappig was.
Richting en rondom Mees zijn dag hoorde hij er weer even helemaal bij, maar op andere momenten had ze één broertje.
Dus ik ben heel benieuwd naar wat ons meisje nu gaat opschrijven. Ik besluit om niets te zeggen.
Ik kijk en zie ons meisje meteen beginnen met schrijven. Ze begint met een M. En ze maakt Mees zijn naam daarna af en schrijft daarachter ook nog de naam van haar andere broertje op.
Het maakt me toch trots! Gewoon in een vriendenboekje. Toch mooi! Eigenlijk wil ik even van dit momentje genieten en goed in me opnemen. Maar helaas… Mijn gedachten worden onderbroken door: “Mam! Wat staat hier dan?” En door…
Mama van een sterretje 