Al zeker een week zag ik dit aankomen en op zich had ik er ook al wel wat aan kunnen doen. Maarja… dat deed ik dus niet. En nu zijn de kaarsen van Mees dus op. Ik kan geen kaars meer aansteken. Dat kriebelt nu toch een beetje.
Sinds Mees is geboren en overleden brandt er een kaarsje in ons huis. Eerst brandde er één naast Mees zijn aquarium. Toen we Mees hadden weggebracht verplaatsten we het kaarsje naar beneden. Eerst op het dressoir en later kreeg Mees zijn eigen kast met daarop een kaarsje. Dat kaarsje staken we altijd aan als we thuis waren. Alleen als we even weg gingen bliezen we het kaarsje uit. We werden groot verbruikers van kaarsen en waxinelichtjes.
Ieder jaar weer verbaasde ik me erover dat we nog steeds dagelijks dat kaarsje aanstaken. Maar het bleef goed voelen. De kinderen hadden er ook houvast aan. Er werd ruzie gemaakt over wie het kaarsje mocht uitblazen als we weggingen of we werden erop gewezen als het kaarsje was uitgegaan. Het bleef een mooi ritueel en niets in mij vond het nodig om hiermee te stoppen.
Maar nu word ik gewoon gedwongen om te stoppen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling en ik wil ook helemaal niet dat het stopt. Maar op zich had ik dan best eerder nieuwe kaarsen kunnen kopen.
En dat is dus precies wat ik ga doen. Als ik de kinderen zometeen naar school heb gebracht ga ik nieuwe kaarsen kopen. Het ritueel blijft te mooi en het hoort bij Mees. Ook na vijf en een half jaar. Ik voel de kriebels bij deze gedachte alweer wat zakken. Gek toch dat dit zo blijft, maar ook mooi!
Mama van een sterretje 