Eventjes denk ik dat ons kleinste ventje me niet meer los zal laten. We staan op het schoolplein en ik probeer afscheid te nemen. Inmiddels gaat ons kleinste ventje al een tijdje naar school, maar dat afscheid nemen is een dingetje. En nog een knuffel, toch nog een boks en nog drie kusjes. Maar als laatste toch echt nog één knuffel… Maar hij laat dus echt niet los. Ik voel zelfs dat hij me zelfs nog iets steviger vastpakt.
Dit doet me denken aan het afscheid op het kinderdagverblijf. Die laatste dag of eigenlijk de laatste tien minuten.
Alles was gezegd en gegeven. De cadeautjes en de traktatie waren gegeven en ook de juffen hadden hun cadeautje in ontvangst genomen. Vol liefde had ons kleinste ventje alles uitgedeeld. Het was nu echt tijd om te gaan.
Ons ventje deed zijn jas en laarzen aan en stond bij mij. Ik vroeg of er nog een afscheidsknuffel gegeven moest worden. Ons ventje keek me aan en liep toen naar één van de juffen. Zij bukte en nam de knuffel in ontvangst. En de knuffel was zo gemeend en puur. Hij bleef haar vasthouden. Het was een oprechte en echt lange knuffel. Een echte afscheidsknuffel. Ik zag dat het de juffen raakte. Het raakte mij ook. Dat kleine ventje nam afscheid van fijne juffen en een fijne plek. Hij had het er zo goed gehad.
Voor mij was het ook het afscheid van een fijne tijd met fijne mensen. Mijn kleine ventje, mijn regenboogkind, moest de verdere wereld in en die wereld zou niet zo veilig en fijn zijn als deze plek.
Het moment van afscheid raakte iedereen die er was. Dat kleine ventje met zijn lieve juffen waar hij geen afscheid van kon nemen. Hij bleef ook zwaaien toen we uiteindelijk wegfietsten. Ik met de tranen nog de hele rit in mijn ogen.
Dat moment voel ik hier op het schoolplein weer. Die kleine armpjes om mijn nek waarbij ik ook het gevoel heb dat hij me niet meer los gaat laten. En stiekem wil ik ook niet dat hij loslaat. We voelen hetzelfde. Het liefst neem ik mijn mannetje gewoon weer mee naar huis. Maar dat kan niet. We moeten hier beide even doorheen.
Als ons kleinste ventje uiteindelijk loslaat geef ik hem nog een kus en loop dan naar mijn fiets. We geven nog een heleboel handkusjes en als ik wegfiets zwaait dat kleine mannetje me na tot we elkaar niet meer zien.
Tot straks lieverd. We kunnen dit.
Mama van een sterretje 