Daar loop ik dan. Met mijn ziel onder mijn arm. Zuchtend en steunend. Niet meer wetend wat ik zou moeten doen…
Nou dat is dus niet zo. Het valt me reuze mee eigenlijk. Ik ben onderweg naar de supermarkt en voel me eigenlijk prima. Het afscheid op school viel me ook mee. Ons kleinste ventje moet nog wennen en dat is niet altijd makkelijk om te zien, maar ik voel niet dat zwarte gat. Dat had ik wel gedacht en ook wel verwacht.
In voorbereiding op het feit dat ons kleinste ventje naar school zou gaan vertoonde ik nog enorm veel compensatie gedrag. De laatste maanden deden we iedere dag samen wat gezelligs. En waar we eerder om de week gingen zwemmen deden we dat de laatste maanden gewoon iedere week. De tijd samen wilde ik nog goed besteden. Iedere dag keek ik dan weer terug en was ik tevreden. We hadden samen weer wat leuks gedaan.
Maar in voorbereiding op die eerste schooldag was ik ook wel bang voor het moment dat ik alleen naar huis zou fietsen. Niet omdat ik niets te doen zou hebben, maar om het gevoel. Ik genoot er zo van met ons kleinste ventje nog thuis. Hij voelde als het cadeautje dat er na de geboorte en het overlijden van Mees mochten uitpakken. Iets om heel voorzichtig mee te zijn en om heel lang te koesteren.
Maar de afgelopen weken begon voor mij toch ook dat loslaten. Het psychisch voorbereiden op dat eventuele lege nest syndroom. Het hielp dat ons kleinste ventje er op een gegeven moment aan toe leek. Hij wilde naar school. Iets wat hij nodig had, maar ook iets wat ik nodig had.
En nu loop ik dus met een prima gevoel de supermarkt in. Ja, eerlijk is eerlijk, dit zou ook gezellig zijn met ons kleinste ventje. Maar het is in ieder geval niet dat drama wat ik had verwacht dat het zou zijn. Dus een prima eerste dag van mijn lege nest syndroom. Dat overigens pas een half uur gestart is. Misschien moet ik niet te voorbarig zijn.
Mama van een sterretje 