Als dat een woord is… Ik weet het eigenlijk niet, maar ik heb er wel één nodig. Mees moet weer terug in zijn hart, maar hij zit nu in zo’n zipzakje en dat vind ik niet kunnen. En hem los in terugdoen in zijn hart is al helemaal geen optie. Als de urn dan een keer valt… Maar ja via internet is me opgevallen dat dit niet een alledaags product is wat je zomaar overal even kunt bestellen. En wat moet ik dan doen? Ik kan Mees toch niet in een zipzakje laten zitten? Het idee vind ik echt verschrikkelijk! Dus heb ik bedacht om het rouwcentrum te bellen. Inmiddels heb ik het nummer opgezocht en ga ik bellen. Al weet ik nog niet wat ik ga zeggen. Maar het moet gebeuren dus ik bel en ik zie wel wat ik zeg.
De telefoon gaat over. Ik hoop tussendoor dat ik niet het nummer bel om te melden dat er iemand overleden is. Een mevrouw neemt op en ik stel me voor en vertel dat ik misschien een rare vraag heb. Daarna begin ik te bazelen, want ik weet nog steeds niet hoe dit heet en hoe leg ik uit wat ik wil? Het gaat ook even mis, omdat de mevrouw denkt dat ik de as van mijn zoon nog moet ophalen dus bazel ik nog even door om mijn punt te maken. Uiteindelijk begrijpt de vrouw dat ik een nieuwe aszak voor Mees nodig heb. Ik heb haar dus ook maar even verteld wat er met de urn is gebeurd… Dit hielp haar enorm om te begrijpen wat ik eigenlijk nodig heb. Maar het blijft voor mij toch een dingetje om te vertellen dat dit allemaal is ontstaan doordat ik onvoorzichtig afstofte…
Na drie jaar super voorzichtig de urn of het huis van Mees te hebben afgestoft, ging het ineens binnen één minuut helemaal mis. Of het onverzichtigheid was of niet weet ik eigenlijk niet. Maar ik hoorde een ‘knap’ en twee tellen later nog één. Ik trok van schrik mijn hand weg en keek… Er lagen twee voelsprieten die aan de vlinder van Mees zijn hart vast hadden moeten zitten…
Mijn eerste reactie was geen verdriet, maar voor teleurstelling in mezelf. Dat ik niet gewoon even kon opletten…
Één van mijn eerste reacties was de glasblaaster bellen en die vertelde me dat het goed zou komen! Heel fijn, maar toch wachtte ik bijna zes maanden tot ik echt actie ondernam. En toen ging het helemaal mis en raakte de urn ook beschadigd… Mees moest uit zijn huis en de urn moest worden gerepareerd… De chaos was compleet.
Na deze korte uitleg vroeg de mevrouw of ze me terug mocht bellen over wat ze heeft kunnen regelen.
Binnen het half uur belt ze terug en vertelt ze dat ze een zak bij het crematorium heeft geregeld en dat we die daar kunnen ophalen. Ik bedank haar en als ik wil ophangen vraagt ze: “Mag ik jou misschien ook nog een rare vraag stellen? Ga je de nieuwe urn zelf vullen? Als je het fijn vindt kunnen wij dat ook voor jullie regelen! Denk er gerust over na!” Na deze lieve woorden hingen we op. Wat zijn er op deze wereld toch lieve mensen, die me willen helpen om mijn puinhoop weer op te ruimen! Oh en ik denk dat rare vragen misschien vaker gesteld moeten worden!
Mama van een sterretje 