Het voelt toch een beetje gek om hier weer te zijn. Het is alweer een tijdje geleden. We hadden dit vlindertje eigenlijk al veel eerder op moeten halen. Zo voelt dat in ieder geval nu. Al geloof ik dat toeval niet bestaat. Blijkbaar moet het vandaag zo zijn.
Vijf jaar geleden hingen we dit vlindertje hier op dit kunstwerk op. Ons meisje heeft dit vlindertje wel eens gezien, maar ons kleinste ventje nog nooit. Ik zie ze beide naar het vlindertje kijken. Ik voel ook de ogen van de medewerkster van het ziekenhuis. Ze kijkt naar ons en wacht af.
Vijf jaar geleden zaten mijn wederhelft en ik hier ook op de bank. We keken naar hetzelfde schilderij en naar de vlinders die erop hingen. We wisten dat wij hier onze vlinder bij zouden gaan hangen. Dat was een gek gevoel.
We hadden de vlinder al uitgezocht bij binnenkomst in het ziekenhuis. Een mooie blauwe vlinder. Precies zoals we Mees voorstelden aan anderen en zoals we hem vaak afbeelden. Met een zilveren stift schreven we zijn naam en zijn datum erop.
En op dat bankje hadden we dat vlindertje vast en wisten we dat dit vlindertje op het kunstwerk voor ons zou komen te hangen.
Op het moment zelf weet ik nog goed dat ik brak. De handeling, dat vlindertje bij de andere vlindertjes hangen, voelde zo definitief. Zo echt. Het was een zwaar moment om te beseffen dat onze Mees bij deze groep kindjes hoorde.
Toen het vlindertje hing bleven we er nog even voor staan. We keken nogmaals. Ik keek naar alle vlindertjes die er al hingen en las al hun namen. Adem in, adem uit. De arm van mijn wederhelft voelde ik stevig om me heen. Dat voelde heel fijn. We stonden er samen. Na een momentje samen voor dat kunstwerk gingen we weer zitten. Weer kijkend naar al die vlindertjes op dat kunstwerk. Met onze vlinder daar nu ook tussen.
En nu zitten we weer op die bank. Vijf jaar later. Hetzelfde vlindertje gaan we nu van het kunstwerk afhalen. Een gek idee. Maar ook weer definitief. Definitief mee naar huis.
Er hangen nog andere vlindertjes en er zullen nieuwe vlindertjes komen. Verdrietig genoeg zal dat zo zijn. Ons vlindertje heeft zijn taak in het ziekenhuis volbracht. Een gek idee, maar fijn dat hij mee naar huis gaat. Eigenlijk voelt het ook helemaal goed zo. Blijkbaar was dit het moment.
Mama van een sterretje 