Compenseren. En nog meer compenseren. Leuke dingen doen en enorm veel knuffelen. Zo ook nu want we zijn een rugtas aan het uitzoeken. Een rugtas voor ons kleinste ventje, die bijna naar school mag. Maar daar vind ik toch echt iets van, want die vier jaar zijn veel te snel gegaan.
Die vier jaar dat ze thuis zijn, gaan zo snel voorbij. En bij dit jongetje voelde het helemaal snel gaan. Hij is gewoon nog mijn baby.
Mijn regenboogbaby. Mijn mannetje die ik zo koesterde en waarbij ik het voornemen had om alles bewust mee te maken. Te genieten. Zeker na de geboorte en het overlijden van Mees wist ik dat het leven je niet gegeven is. Ik wilde het koesteren en mijn kleine man koesteren. Dus deden we leuke dingen samen.
Het laatste half jaar deed ik dat intenser. Minimaal één van de twee dagen gingen we wat leuks doen en één keer in de twee weken was dat in ieder geval zwemmen. En de laatste twee maanden werd dat bijna iedere vrije dag die ik had. Dat schoonmaken voelde ook even niet zo belangrijk.
We deden samen kleine uitstapjes. Samen ergens een broodje halen of een visje. Samen naar de kinderboerderij of een spelletjesochtend. We deden het samen en bewust.
En zo hebben we vandaag bewust een schooltas gekocht. Ik zie een heel blij mannetje. Hij heeft zijn rugtas al op zijn rug en loopt tevreden voor me uit.
Weemoedig loop ik erachteraan. Over een paar weken gaat hij naar school. Dan ben ik thuis, in mijn lege nest. Maar nu compenseer ik nog even door. Vanmiddag filmpjes samen kijken met wat lekkers! Maar nu eerst toch weer even knuffelen!
Mama van een sterretje 